Balkonvallen?

Mijn baasje vindt een tuin voor oude katten. Een balkon is spannender. Daar kan je 10 meter naar beneden vallen.

Oeps, ik wist niet dat mijn baasje dat van mij verwachtte.

Ik heb een cursus gedownload. Dat wordt oefenen. Maar het rotte is, dat je niet vanaf een lage afstand kunt vallen.

Als je ziet hoeveel houdingen ik aan moet nemen voordat ik mag landen.

Zeker in het begin heb ik daar wel minstens 20 meter voor nodig. en wat als het niet goed gaat?

Ja baasje? Wat dan? Je hebt geen parachutje meegeleverd. En ook geen valhelm.

Ik word hier erg nerveus van en ook bang.

Toe, alsjeblieft, zeg dat ik het niet hoef. Toe nou, alsjeblieft.

Laat van je horen.

Jouw, hoogtevrees hebbende, Candy

Ik sta hier bekend als een lastige eetster.

Dat is dus niet waar. Ik eet heel makkelijk, zolang het maar lekker is.

En dat is nou net het probleem. Niet alles is lekker.

Laatst hadden ze hele kleine fijne brokjes, die waren van F.'s broer K. geweest. Zijn baasje had de verkeerde gekocht.

Toen mochten wij de zak leeg eten. Nou, die waren lekker.

Vervolgens kochten ze bij een hele bekende kruidenier brokjes voor buitenkatten, met hele hoge voedingswaarde. Ook die waren wel te eten.

Maar ze vinden me nog steeds te mager.

Nu krijg ik oude poezenbrokjes! Ja, je leest het goed. Oude poezenbrokjes. Er staat wel senior, maar daar bedoelen ze oud mee.

En ik ben de enige die ze krijgt. Ze worden speciaal voor mij neergezet. Dat vind ik wel leuk. dan eet ik wel.

Ze beseffen nog steeds niet, of nu inmiddels wel, dat ik niet met het plebs samen wens te eten.

Vier maanden langheb ik geprobeerd ze wat eetmanieren bij te brengen, maar vergeefs.

Dus stop ik ermee.

Ik geniet van de tuin en eet af en toe een brokje.

Straks krijg ik vast wel weer de kleine kuipjes met smakelijke hapjes. Mijn baasje zorgt veel beter voor me dan het personeel hier.

Maar ja, mijn baasje heeft geen tuin. Moeilijk, moeilijk. Het liefst wil ik alletwee, maar ik moet een keuze maken.

Daar horen jullie nog over.

Een , magere, maar tevreden Candy

Gekatnapt.

Baasje, baasje, moet je eens horen.

Gisteren waren er allemaal vreemde mensen hier. Heel veel.

Normaal gesproken vind ik dat wel leuk.

Ik loop eens langs en kijk heel lief. Dat levert altijd wel wat kroeltjes op mijn kopje of onder mijn kinnetje op. En jij weet hoe lekker ik dat vind.

Maar nu! Er was er eentje die zei dat ze me zooo lief vond, dat ze me wel mee wilde nemen!

En ze pakte me op. Ze zette me op haar schoot, het was heel eng.

Wat ik toen gedaan heb. Baasje jij weet, dat ik dat nooit doe, ik heb mijn nageltjes gebruikt.

Niet echt heel erg hard. Niet tot bloedens toe. Maar wel krassen.

Ik was zo bang. Zo bang dat ze me in die tas zou zetten en mee zou nemen.

Wij, jij en ik , hebben toch afgesproken dat ik hier zou logeren. Dat jij me hier op komt halen.

Dus dan blijf ik hier op je wachten!

Als je komt en ik sta niet bij de deur, dan lig op achter in de tuin op het groene tafeltje.

Bij regen lig ik op een stoel onder de grote tafel. Het is maar dat je me weet te vinden.

Poeh, ik sta nog een beetje te trillen op allevier mijn pootjes.

Bijna gekatnapt.

Je hoort nog van me.

Een bange, maar trouwe, Candy

p.s je krijgt straks zoveel poottekeningen als je wilt. Op je glazen tafel!

Wereld beroemd

Ik word wereldberoemd.

Mijn baasje heeft mijn praatjes op zijn wereldwijd veelgelezen en geprezen webblog gezet.

Nu stromen er duizenden, misschien wel miljoenen lezers naar mijn blog.

OOOH, ik word ontdekt als 's werelds best vertellende kat.

Want geef nou toe, er is toch geen kat die zijn/haar gevoelens zo goed onder mensenwoorden kan brengen als ik.

Ik, Candy, kan de brug slaan tussen de mensheid en de katachtigen.

De Nobelprijs voor de vrede wordt hernoemd in de Candyprijs.

Universiteiten noemen leerstoelen naar mij.

Wauw, miauw, dat ik dit allemaal mag meemaken.

Mijn baasje is het aller aller beste baasje.

Bedankt baasje! Enne....... je mag gewoon bij me blijven wonen hoor.

Jullie hoort het nog.

Een , bijna, wereldberoemde Candy

Betrapt

Het heeft een paar dagen geduurd eerdat dit stukje geschreven werd.

En ik schaam me diep. Het is echt mijn schuld en niet die van het personeel.

Nou ja, natuurlijk wel een beetje hun schuld, want zij hebben die plant in de tuin gezet.

En die ruikt zo lekker, en smaakt zo lekker.

Je wordt er helemaal licht van in je kop en je pootjes worden wiebellig.

En ja, dan kan ik geen stukje dicteren. al wat er dan uit komt is mwauw, miau en prrrrt.

En daar kan zelfs mijn secretaresse niks mee.

Ik zal vanaf morgen minderen en zelfs stoppen.

Straks komt mijn baasje thuis en zit ik in de Kattinekkliniek om af te kicken.

Oh nee, dat wil ik niet.


Maar het is wel erg lekker,

Jullie miauw, mauw prrr prrt mwwah.

Helemaal van de wereld Candy