Zoals jullie al begrepen hebben, ben ik aan het logeren omdat mijn baasje aan de andere kant, de zonnige kant, van de wereld zit.
Ik vind dat niet echt aangenaam, het moet maar.
Er is slechts een voordeel; ik mag buiten spelen.
Als ik uitgepeeld ben wil ik uiteraard ook weer naar binnen. Er zijn verschillende manier om je personeel te laten weten dat je NU naar binnen wilt.
Die grote witte springt in de vensterbank bij het keukenraam zitten en roepen. Dat vindt de vrouw niet leuk. Hij maakt het raam vet en dan moet zij het weer lappen. Dus die manier valt voor mij af.
Dan die bruine, die gaat gewoon aan de deurkruk hangen. Iedere keer weer springt hij op de kruk.
Soms krijgt ie daar de deur mee open, maar vaker niet. Zijn moeder, die andere grijze, doet dat ook. Zij is niet zo zwaar en sterk en valt gelijk naar beneden.
Het personeel vindt dit ook niet leuk. Het haalt alle verf van de deur af. Dan moeten zij de deur weer verven. Dat doe ik dus ook maar niet.
Ja ik ben gast hier en ik moet nog wel een tijdje van hun gastvrijheid gebruik maken. dus voorzichtig zijn.
Ik spring op de tuintafel en ga heel hard, maar uiterst beschaafd, miauwen. Dat werkt prima.
Eigenlijk moet ik zeggen werkte prima. Wat nu hebben ze spul op mijn tafel gedaan. vies wit en koud spul. Als je er lang op zit krijg je een koude k.. achterste en pootjes.
En ik ben een poes; ik heb dus een hekel aan koud en nat.
Zo gaat de lol van het naar buiten mogen er wel vanaf. Er moet een manier zijn om te zorgen dat dat smerige spul weer van mijn tafel afgaat.
Daar ga ik vannacht eens over nadenken.
Jullie hoort nog van mij.
Een inmiddels weer warmgeworden Candy
.jpg)
