bang bang bang

Ja ik ben bang. Mijn baasje schreef dat ie niet naar honderden andere katten ruikt, maar naar gebraden vlees.

Nu ben ik bang dat ik hem op ga eten. want hoe weet ik nu of het mijn voer of mijn baasje is?

Stel je voor. Het is avond en mijn baasje ligt tv te kijken en ik krijg trek in een snack.

Dan ga ik half slaperig op de lucht af en bijt zo z'n oor eraf.

Dat kan ik twee keer doen en dan zijn de oortjes op.

Het kan nog erger. Stel ik eet zijn handen op. Dan kan hij geen blik meer open maken en verhongeren we alletwee. (Hij iets eerder dan ik...)

Oo oo ooo wat moeilijk gaat dit worden. Mijn baasje. Hij was lief en aardig en nu is ie een stuk gaar vlees.

Dit gaat problemen geven.

Gelukkig heb ik nog een paar dagen om over een oplossing na te denken.

Wie het weet mag het zeggen.

Jullie hoort nog van me.

Een angstige, met toch wel het water in de bek, Candy

het grote niks

Ja, jullie hoort niks van mij.

En de reden daarvoor is simpel en eenvoudig.

Ik heb niks meer te vertellen.

De dagen zijn soms zonnig en droog, dan lig ik op de bank.

Is de dag nat en somber, dan lig ik er onder.

Spannend hoor.

Wat wel spannend is, is het feit dat mijn baasje volgende week weer terug is.

Ik weet niet meer hoe hij er uit ziet, of hoe hij klinkt en wat belangrijker is; hoe hij ruikt.

Misschien stinkt ie wel naar honderden ander katten. Dan moet ik hem weer helemaal opnieuw

bestrijken, opdat ie weer naar mij ruikt. Wat een werk.

Het zou ook kunnen dat hij mij niet meer herkent. Oei, wat dan. Ik wil echt niet hier blijven hoor.

Nou ja hier is wel goed als ie dat personeel en die nare katten dan maar wegdoet.

Ik wacht wel af. Nog een weekje op of onder de bank, dat lukt me wel. Denk ik.

Jullie hoort het nog wel van me,

Een afwachtende Candy